Şarkılar, yeni nesil ulaklardır. Sen ne kadar anlatırsan anlat, yalvar yakar, bağır; karşındakinin anladığı kadardır anlattıklarının gücü. Çünkü aynı kelimelere, mimik ve nidalara farklı anlamlar yükleriz. Hemen her kelimenin anlamı, ses tonuna göre değişiklik gösterir. Yazışma konusuna hiç girmiyorum bile. İşte bu yüzden, ne kadar anlatırsan anlat, karşı tarafa yetmeyebilir.

Bazen duvardır karşındaki, bazen sünger.

Oysa şarkılar çok iyi cımbız kullanırlar. Bu sayede bastırılmış ya da unutulmuş duyguları ansızın açığa çıkarabilirler. Duygular ortaya çıktığında da anlaşılmak kolaylaşır.

Hani şu gözü kör olasıca şarkılar var ya, hani seni söyleyen şarkılar.. Hani olmasalardı ne olurdu diye kaygılandıran şarkılar..

Kullanmayı bildiğin zaman dilden bağımsız, dil olurlar. Kalbe en direkt yol olurlar. Bazen haftalarca anlattığın, sayfalarca yazdığın ya da aylarca çektiğin çaresizliği bir anda silip atabilirler.

Bazen tesadüfen, bazen bile isteye..

Yani şarkılar öyle istesek de bir kulaktan girip, diğerinden çıkmazlar. Hayat değiştirirler. Duruma bakışı değiştirirler. Bazen bir ebeveyn gibi sakin, sabırlı anlatırken, bazen hayat gibi sert bir tokat patlatıverirler ensene.

Ondan sonra ampul parlamaya başlar hafif hafif. Anlamaya, görmeye başlarsın.

Bazen geç olur, bazen zamansız.

Müzeyyen Senar, “Şarkılar seni söyler” derken,
Zeki Müren, “Ah bu şarkıların gözü kör olsun” diyor.

Kör olmasın şarkıların gözü, ama hepsi seni söylesin.

Sahi, dinlediğin şarkılar ne söylüyor?